DİNİNİ DÜNYAYA SATANLAR

Asrımızın başlarında kuvvetlenmeye başla­yan dinsiz­lik hareketi ve onun mümessil­lerine, mezkûr ri­va­yetin tevi­linde görüldüğü gibi bazı din adamlarının tabi’ olması ve hattâ dua etme­leri sebebiyle sorulan bir suale, Bediüzzaman Hazretleri Rumuzat-ı Semaniye adlı risa­lesinde şöyle cevap verir:


«O zamanın en fenası, ülemanın fenası­dır. Yani dalâletin en fenası, ülema-is sû’ namı altın­daki bir kı­sım bedbaht kisve-i üle­mada, dini dünyaya sat­mış adamlardan ge­lir. Ben de bu nok­taya binaen de­rim ki: Hangi ülema var ki; ezan-ı Muhammediyeyi be­ğenme­yip, ezan yerinde bir şarkıyı kabul etsin. Öyle­ler âlim değil, belki مثلهم الحمار اسفارا al­tında dâhil oluyor.»


Bediüzzaman Hazretleri bir âyeti za­manı­mıza tat­bik cihetiyle açıklarken, ehl-i dala­lete iltihak eden mezkûr üle­maya ve dalalet ce­reya­nının üç hususiye­tine bakan vecihle­rini şöyle izah eder:

الَّذِينَ يَسْتَحِبُّونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا عَلَى الآخِرَةِ وَيَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ اللّهِ وَيَبْغُونَهَا عِوَجاً أُوْلَـئِكَ فِي ضَلاَلٍ بَعِيدٍ

(14:3) âyet-i kerimesi «birinci cümlesiyle der ki: “O bed­bahtlar, bazı ehl-i imanın (imanları beraber ol­duğu halde) ve bir kısım ehl-i ilmin (âhireti tam bil­dikleri halde) on­lara iltihak delâletiyle, bilerek ve severek ha­yat-ı dünyeviyeyi dine ve âhirete, yani el­ması tanıdığı ve bulduğu halde beş para­lık şişeyi ona tercih etmek gibi sefahet-i ha­yatı, dinî hissiyata mu­annidâne tercih edip dinsizlikle iftihar ederler.”


Bu cümlenin bu asra bir hususiyeti var. Çünkü hiç­bir asır böyle bir tarzı gösterme­miş. Sair asır­larda o ehl-i dalâlet âhireti bilmiyor ve inkâr ediyor. Elması elmas bil­miyor, dünyayı tercih ediyor.


Ve ikinci cümlesi olan وَيَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ اللّهِ ile der ki: “O bedbahtların dalâleti, muhabbet-i ha­yattan ve temerrüdden neş’et ettiği için kendi halle­riyle durmuyorlar, tecavüz edi­yorlar. Bildik­leri ve onunla ecdatları bağlı olan dine, adâvetkârâne, menbala­rını ku­rutmak ve esasatını bozmak ve kapılarını ve yollarını kapatmak isti­yorlar.”

Ve üçüncü cümlesi olan وَيَبْغُونَهَا عِوَجاً ile der ki: “Onların dalâleti fenden, felsefeden gel­diği için acip bir gurur ve garip bir firavun­luk ve dehşetli bir enâniyet onlara verip ne­fislerini öyle şımartmış ki, kâ­inatı idare eden İlâhî kanunların şuâlarını ve in­san âleminde o hakaikin düsturlarını süflî he­ve­sat­larına ve müştehiyatlarına müsait görmedik­lerin­den—hâşâ hâşâ!—eğri, yan­lış, noksan bul­mak isti­yorlar.” İşte bu âyet, üç cümlesiyle mânen bu asırda acip bir ta­ife-i dâlleye tam bir tevafuk-u mânevî ile, mânâ-yı işârîsiyle çok efradı içinde hususî bak­tığı gibi, teva­fuk-u cifrîsiyle dahi başla­rına par­mak ba­sı­yor.» (Şualar sh: 724)